św. Roch

O naszym patronie zachowało się niewiele wiadomości. Nie wiadomo kiedy się dokładnie urodził, podawane są daty między 1345 a 1350 rokiem (według tradycji 1295 rok) a jako datę śmierci 1377 lub 1378 rok (według tradycji 1327 rok). Z pewnością umarł przed rokiem 1420, gdyż w tym właśnie roku pojawił się pierwszy żywot i pierwsze ślady kultu. Małżonkowie Jan i Liberia długo nie mieli potomka. Wyprosili sobie dziecko u Boga za wstawiennictwem Matki Bożej. Chłopiec urodził się z czerwonym znamieniem w kształcie krzyża na piersiach i był jedynym synem rządcy Montpellier. W młodości stracił oboje rodziców. Za radą Ewangelii: "Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie" (Mt 19, 21), postanowił udać się pieszą pielgrzymką, z kijem podróżnym w ręku, do Rzymu. Nie dotarł do Wiecznego Miasta, ponieważ we włoskim miasteczku Acquapendente zastała go epidemia dżumy. Tam, w miejscowym szpitalu, opiekował się zarażonymi nie bacząc na niebezpieczeństwo, na które sam się narażał. Za to poświęcenie Bóg miał obdarzyć go łaską uzdrawiania. Uczyniony przez niego znak krzyża przywracał zdrowie chorym. Zyskał wówczas sławę świętego i udał się do Rzymu, gdzie spędził 3 lata. Wracając do Francji zatrzymał się w Loreto. W Piacenza ponownie zastał epidemię dżumy. Pomagając chorym sam się zaraził i aby nie zarażać innych, ukrył się w pobliskim lesie. Obok szałasu, który wybudował wybiło cudowne źródełko, z którego czerpał wodę. Według podania wytropił go tam pies, który przynosił mu pożywienie oraz lizał rany. Pomoc okazał mu tam właściciel psa, zamożny człowiek imieniem Gottard, który zainteresował się codziennymi wyprawami zwierzęcia idąc w ślad za nim odnalazł osłabionego chorobą Rocha i się nim zajął. Po wyzdrowieniu Roch usłyszał głos z nieba: „Rochu, Rochu, wysłuchałem twej prośby i przywróciłem ci zdrowie; wróć do swej ojczyzny i oddaj się ćwiczeniom pokutnym, abyś otrzymał miejsce w towarzystwie świętych.” Udał się w dalszą drogę, ale podczas przekraczania granicy został aresztowany. Uznano go włoskim szpiegiem i uwięziono a po 5 latach, wycieńczony torturami, zmarł w lochu. Jego niewinność i świętość miał ujawnić cudowny napis na ścianie więzienia: "Ci, którzy zostaną dotknięci zarazą, a będą wzywać na pomoc św. Rocha, jako swego pośrednika i orędownika, będą uleczeni". Mieszkańcy miasta zabrali jego relikwie i pochowali w kościele parafialnym, potem przeniesiono je do Voghera, a w 1485 roku do Wenecji, gdzie są do dzisiaj.